Struktura organizacyjna
Katedra i Zakład Medycyny Sądowej
- Ulica
- ul. Jaczewskiego 8b (Collegium Pathologicum)
- Miejscowość
- Lublin
- Kod pocztowy
- 20-090
- Telefon
- +48 81448 6470
+48 81448 6480 - Fax
- +48 81448 6471
Kierownik
- Imię i nazwisko
- prof. dr hab. n. med. Grzegorz Teresiński
- Stanowisko
- Profesor
- Funkcja
- Konsultant Krajowy z zakresu medycyny sądowej
- grzegorz.teresinski@umlub.pl
- Telefon
- +48 81448 6472
- Nr pokoju
- 219
Informacje ogólne
Zakład rozpoczął działalność już od 1 listopada 1944 roku w ramach Wydziału Lekarskiego UMCS. Pierwszym Kierownikiem był Sergiusz Schilling-Siengalewicz, któremu pomagali lekarze Fidelski, Wójciak i Ostachowicz. Brak odpowiedniego pomieszczenia i aparatury nie pozwolił jednak na postawienie prac Zakładu na odpowiednim poziomie. Z tego też powodu prof. Schilling-Siengalewicz, z końcem roku akademickiego 1944/1945 opuścił Lublin, aby objąć kierownictwo Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej w Poznaniu. Zmarł 28 listopada 1951 roku.
W latach akademickich 1945/1946 oraz 1948/1949 Kierownikiem Zakładu został patolog prof. Stanisław Mahrburg, który z racji obowiązków Dziekana i Kierownika Zakładu Anatomii Patologicznej sprawy organizacyjne Zakładu przekazał swojemu pracownikowi dr Zbigniewowi Rymkiewiczowi. Profesor Stanisław Mahrburg zmarł 19 września 1974 roku w Warszawie.
W roku akademickim 1947/1948 funkcję Kierownika Zakładu pełnił dojeżdżający z Warszawy prof. Wiktor Grzywo-Dąbrowski. Udało mu się uzyskać pomieszczenie dla Zakładu w budynku Collegium Anatomicum (obecnie Collegium Iuridicum przy ul. Spokojnej), zakupił najpotrzebniejsze narzędzia lekarskie oraz aparaturę, powiększając w ten sposób skromny majątek Zakładu, zapoczątkowany przez prof. Sergiusza Schillinga-Siengalewicza. Prosektorium znajdowało się wówczas w przybudówce na terenie obecnego SPSK-1 przy ul. Staszica. Profesor Wiktor Grzywo-Dąbrowski zmarł 21 grudnia 1968 roku w Warszawie.
Od 1 września 1949 roku Kierownictwo Zakładu objął prof. Witold Dżułyński, któremu udało się uzyskać większe pomieszczenia. Dzięki temu w roku akademickim 1949/1950 mógł on rozpocząć wykłady i ćwiczenia sekcyjne, jak również badania osób pokrzywdzonych i poszkodowanych. W tym właśnie roku wykonano już 80 sekcji sądowo-lekarskich, przeprowadzono 29 oględzin zewnętrznych zwłok, 103 badania osób pokrzywdzonych oraz 3 badania chemiczne. W latach 1958-1962 prof. Dżułyński był Dziekanem Wydziału Lekarskiego AM w Lublinie. Przygotował świetną kadrę następców z zakresu orzecznictwa cywilnego – prof. Zofia Tomaszewska, dr Rozalia Bryc-Rutkiewicz, dr Zdzisława Czuczwarowa. Profesor Witold Dżułyński przeszedł na emeryturę w 1964 roku, po czym przeniósł się do Warszawy. Zmarł w 1980 roku.
Od 1964 roku Kierownikiem Zakładu był uczeń prof. Witolda Dżułyńskiego – prof. Andrzej Jakliński, który wprowadził Zakład lubelski do ścisłej czołówki Zakładów w Polsce. To za Jego kadencji Zakład uzyskał nową i obszerną siedzibę przy ul. Jaczewskiego. W tym okresie szczególny nacisk położył na rozwój poszczególnych pracowni specjalistycznych. Sam zaś był twórcą toksykologii sądowo- lekarskiej. W 1981 roku w pierwszych demokratycznych wyborach został Rektorem Uczelni (wcześniej pełniąc funkcję Dziekana) i za swojej kadencji nie dopuścił, aby jakikolwiek pracownik lub student został usunięty z Akademii Medycznej. Od prof. Jaklińskiego wymagało to niezłomnej postawy, zdecydowania i odwagi w podejmowaniu decyzji, tym bardziej że ówczesne władze wywierały na niego nacisk, w związku z działalnością opozycyjną członków Uczelni.
W latach 1968-1972 prof. Andrzej Jakliński był specjalistą wojewódzkim ds. medycyny sądowej, a od 1973 roku pełnił obowiązki specjalisty krajowego. Za Jego kadencji nasza dyscyplina przeżywała różne okresy, wynikające z braku zrozumienia roli medycyny sądowej. Profesor Jakliński w pełni zaangażował się w przywrócenie zlikwidowanej specjalizacji Io z zakresu medycyny sądowej, stworzenie terenowej służby sądowo-lekarskiej oraz w priorytetową rolę medyków sądowych w pracy lekarzy dla potrzeb wymiaru sprawiedliwości. Był także, w latach 1971-1973, kuratorem Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej w Warszawie oraz członkiem Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego, jak również członkiem Zespołu Medycyny Sądowej w Radzie Naukowej przy Ministrze Zdrowia. W latach 1975-1991 był członkiem Zespołu Ekspertów stałej Komisji Rady Ministrów ds. Walki z Alkoholizmem. Był Redaktorem naczelnym czasopisma pt. „Archiwum Medycyny Sądowej i Kryminologii”, członkiem rzeczywistym Międzynarodowej Akademii Medycyny Sądowej i Społecznej (z siedzibą w Liege w Belgii), członkiem – korespondentem Francuskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej oraz współautorem aktualnych do dziś podręczników z zakresu medycyny sądowej dla studentów medycyny oraz prawa.
Kontynuował zainteresowania swojego poprzednika prof. Witolda Dżułyńskiego, utrzymał kierunek badań z zakresu orzecznictwa sądowo-lekarskiego karnego, cywilnego i ubezpieczeniowego oraz umożliwił prowadzenie badań doświadczalnych z zakresu klasycznej medycyny sądowej, toksykologii i serohematologii. Wiele podjętych przez niego tematów miało charakter pionierski w polskiej medycynie sądowej. Zaliczyć do nich można m.in.: ustalanie czasu śmierci na podstawie badań płynów ustrojowych, doświadczenia nad toksycznym synergizmem alkoholu etylowego z różnymi lekami, badania nad genetycznymi markerami człowieka oraz problematyka związana z orzecznictwem sądowo-lekarskim w sprawach karnych. Liczne opracowania zespołowe miały charakter nowatorski, a także opiniotwórczy i kreatywny dla prawa. Z jednej strony wytyczyły bowiem kierunek i zawierały propozycje opiniowania, zaakceptowane później przez grono medyków sądowych, z drugiej zaś zmierzały do ujednolicenia interpretacji artykułów Kodeksu Karnego przez prawników, w sposób zgodny z lekarskim punktem widzenia. Nie bez znaczenia była w tej kwestii ścisła współpraca z krakowskim Zakładem Medycyny Sądowej.
Od chwili powstania Izb Lekarskich prof. Andrzej Jakliński pełnił funkcję Prezesa Okręgowego Sądu Lekarskiego w Lublinie. Jako nauczyciel i człowiek nie bał się krytyki i dopuszczał ją, ale pod warunkiem logiczności wywodów. Zachwycał erudycją, znajomością literatury, historii, kultury oraz mistrzowskim posługiwaniem się klasyczną polszczyzną.
Na emeryturę przeszedł we wrześniu 1993 roku. W uznaniu za zasługi, w 1995 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa macierzystej Uczelni.
Zmarł po ciężkiej chorobie 29 marca 1995 roku i został pochowany na cmentarzu w Radzyniu Podlaskim.
W 1993 roku szóstym Kierownikiem Zakładu został prof. Roman Mądro. Za Jego kadencji znacznie zwiększono ilość wykonywanych ekspertyz, co było możliwe dzięki zakupom nowoczesnego sprzętu. Pod Jego kierownictwem pięciu pracowników Zakładu obroniło prace doktorskie, a trzech rozprawy habilitacyjne. Profesor Roman Mądro był uczestnikiem pierwszej ekshumacji żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu, Starobielsku i Ostaszkowie, na terenie obecnej Rosji. Był także Krajowym specjalistą z zakresu medycyny sądowej oraz członkiem Komitetu Badań Naukowych. Odznaczył się dbałością o stanowiska pracy, ich estetykę oraz uporządkował organizację pracy i przepływ informacji.
Od 2013 roku siódmym Kierownikiem Zakładu został dr hab. Grzegorz Teresiński, który funkcję tę pełni do dziś.
Nagrody i wyróżnienia
- Nagroda Ministra Zdrowia w roku 1994 i 1996 dla Romana Mądro za sądowo-lekarskie udokumentowanie zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu popełnionych na wschodzie podczas II Wojny Światowej.
- Nagroda Ministra Zdrowia w 2003 roku za cykl 8 prac na temat możliwości rekonstrukcji wypadków drogowych dla Grzegorza Teresińskiego (kierownik projektu i główny wykonawca – udział 70%) oraz Romana Mądro.
- Nagroda Instytutu Ekspertyz Sądowych im. Profesorów Jana Markiewicza i Tadeusza Borkowskiego w 1998 roku za najlepszą pracę z dziedziny toksykologii n/t trwałości kokainy w materiale biologicznym.
- Nagroda Instytutu Ekspertyz Sądowych im. Profesorów Jana Markiewicza i Tadeusza Borkowskiego w 2004 roku za cykl prac poświęconych przemianom alkoholu etylowego w organizmie dla Grzegorza Buszewicza, Romana Mądro i Grzegorza Teresińskiego.
- Nagrody JM Rektora AM w Lublinie dla Grzegorza Teresińskiego za osiągnięcia naukowe w roku akademickim 2000/2001, 2001/2002, 2002, 2004/05, 2005/06 i 2006, a także w roku 2010 (za rozprawę habilitacyjną „Rekonstrukcja wypadku drogowego w oparciu o wybrane parametry biomechaniczne”).
Wyróżnienia rozpraw doktorskich
- Grzegorz Buszewicz: „Użycie immobilizowanej beta-glukuronidazy do hydrolizy wybranych leków sprzężonych z kwasem glukuronowym”, 1989 rok.
- Marianna Kiszka: „Oznaczenie kokainy w materiale sekcyjnym”, 1999 rok.
- Hanna Czekajska-Łuckiewicz: „Przebieg aldehydemii w eksperymentalnej alkoholemii spowodowanej spożyciem różnych alkoholi konsumpcyjnych”, 2000 rok.
- Grzegorz Teresiński: „Obrażenia stawów kolanowych, skokowych i biodrowych, miednicy oraz szyi u pieszych ofiar wypadków drogowych – ich wykrywanie i przydatność do odtwarzania okoliczności zdarzenia”, 2000 rok.
- Krzysztof Tutaj: „Interakcja metaboliczna etanolu i pochodnych cyklicznych ketonów w homogenatach ludzkiej tkanki wątrobowej”, 2011 rok.
- Krzysztof Bańka: „Nekrochemiczna diagnostyka przedśmiertnych zaburzeń biochemicznych w przypadkach nadmiernego wychłodzenia ciała”, 2011 rok.
-
Paweł Szpot: „Zastosowanie wysokosprawnej chromatografii cieczowej sprzężonej ze spektrofotometrem mas do wykrywania i oznaczania biocydów w produktach przeznaczonych do spożycia”, 2015 rok.
-
Agnieszka Chłopaś: „Ko-metabolizm etanolu z wybranymi substancjami o charakterze akceptorów protonowych w pierwotnie izolowanych i kriogenicznie konserwowanych hepatocytach wątrób ludzkich”.
Uczelnia
Kalendarz
Czerwiec 2023
| Pon | Wto | Śro | Czw | Pią | Sob | Nie |
| 01 | 02 | 03 | 04 | |||
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |